Geschiedenis
Historie
"Wie hadde dat now daenken kund, een shantykoor in Wolvege, waor aj' deur et fluttien waeter daj' d'r vienen, niet vule zeemaanshistorie verwaachten meugen."
Met deze woorden werden onze optredens vanaf de oprichting aangekondigd door onze onvergetelijke Anne Mulder. Anne was samen met oud voorzitter Ymke Rinzema een van de pioniers bij de oprichting van het shantykoor.
Het gebeurde allemaal aan de bar in het clubgebouw van de korfbalvereniging SIOS tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst.
Onder het genot van een borreltje en gezang "Buter, brea en griene tsiis" werd de idee geboren om ook in Wolvega een shantykoor op te richten.
Ieder zichzelf respecterend dorp had immers een shantykoor en waarom Wolvega dan niet? Het idee sprak aan en spontaan meldden zich 25 mannen aan als lid. Op 31 januari 2000 was de oprichtingsvergadering en vanaf dat moment kwam de plaatselijke krant De Stellingwerf met de kop: "Wolvega heeft nu ook een eigen shantykoor". Het doel van de initiatiefnemers was bereikt.
Voor de muzikale omlijsting van het koor werd naarstig gezocht naar muzikanten om zo het koor te completeren. Die werden gevonden in de personen van Imo Oosterhoff op basgitaar, Wim Kuipers op gitaar en Henk Oostra en Jan Bosma, beiden op accordeon. Onder leiding van laatstgenoemde begon het koor tijdens de vaste oefenavonden "gestalte en inhoud" te krijgen. In september 2000 volgde tijdens het Lindefestival in Wolvega het "debuutoptreden", dit tot groot enthousiasme van de inwoners van Wolvega en omstreken. De kop was er af en vele optredens volgden.
De naam "Stuyvesant Sailors".
In 2001 werd gekozen voor de naam "Stuyvesant Sailors". Niet zo vreemd, gelet op de affiniteit van Pieter Stuyvesant met Wolvega. 
Pieter Stuyvesant is in 1610 geboren als domineeszoon in de Friese gemeente Weststellingwerf, waarvan Wolvega de hoofdplaats is.
Het ontstaan van shantyliedjes
Na de Franse overheersing door Napoleon bouwde Nederland al vlot zijn vloot weer op met buitenlandse bemanningsleden. Die zongen voornamelijk Engelse, Duitse of Franse shanties of in een mengelmoestaaltje, het pidgin. Het was doorgaans een gewone matroos die, naast alle voorkomende werkzaamheden, de taak van voorzanger op zich nam.
Hij trok dan zelf niet aan de touwen, maar stond bij het blok om het touw door te halen. Hij liep niet mee rond de kaapstander maar zat er bovenop. Hij leerde de shanties in de praktijk, van zijn vader en/of andere zangers.Omdat werkzaamheden niet altijd even lang duurden, diende een shantyman over de nodige humor en improvisatievermogen te bezitten. Hij verzon ter plekke nieuwe coupletten. De liedjes gingen over de vrouwen aan de kade, zeemeerminnen aan de ene kant en aan de andere kant over moedige avonturen, slechte omstandigheden aan boord; het harde werken, de slechte kok of de onredelijke kapitein. Matrozen associeerden deze liederen met werken. Het was uit den boze om een shanty te zingen aan de wal of tijdens een spaarzame korte rustperiode aan boord. Veel teksten en melodieën kwamen echter van de wal. Uit de Amerikaanse burgeroorlog en de slavernijtijd. Mensen namen hun strijd- en werkliedjes en negro-spirituals mee aan boord en pasten ze aan voor het werk. Zo kent elk lied zijn eigen geschiedenis. De bemanningen van schepen waren een mix van matrozen uit vele landen en continenten. Hierdoor komen veel liedjes in verschillende talen voor met talloze variaties in melodie of tekst. Omdat de shantyman aan boord naast een goede zangstem en over improvisatietalent en de nodige humor moest beschikken verdienden zij ook meer dan de overige zeelieden. Door zorgvuldige selectie hebben we in Wolvega een uniek getalenteerd koor van nazaten van deze shantymannen opgericht en vernoemd naar één van Nederlands bekendste zeemannen, Pieter Stuyvesant, vanwege zijn houten been ook wel Pieter Poot genoemd. Pieter Stuyvesant is in onze gemeente geboren.
Terug